Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Mahşerde güneş bir mızrak boyu yaklaşacak, çok sıkıntı çekilecektir. Orada yedi sınıf insan, Arş'ın altında gölgelenecektir. Bunlar için azap yoktur. Bunlardan bir tanesi de, dünyada iken birbirlerini Allah rızası için seven, birbirlerinin yüzüne Allah için, sevgiyle bakan Müslümanlardır. Demek ki, Allah rızası için mümin kardeşinin yüzüne bakmanın mükâfatı, Arş'ın altında gölgelenmektir.

Mübarek bir zata biri gelip, (Hocam, Allah aşkına sizde ne var? Ben öyle inanıyorum ki, dünyada en çok beni seviyorsunuz. Ama başkasına gidiyorum, o da, “Hiç şüphen olmasın, o en çok beni seviyor” diyor. Bir başkasına soruyorum, o da aynı şeyi söylüyor. Herkese bu kadar sevgiyi nasıl veriyorsunuz ve insanlar niye sizin hakkınızda böyle düşünüyorlar?) der. Mübarek zat buyurur ki:

(Ben bir mümini hiçbir endişe, hiçbir şüphe olmaksızın seviyorum. Bu sevgimde en ufak bir menfaatim söz konusu değildir. Ona nasıl iyilik ederim, ona ne verebilirim diye bütün kalbimle ona böyle teslim oluyorum. O da insan, onun da kalbi var. Karşıdaki insan böyle kendisine mutlak güvenerek hiçbir endişe, hiçbir şüphe olmaksızın tam teslimiyetle muhabbet besleyince hâliyle o da, onu sevecektir, çünkü bu sevgi nefsanî değil. Allah’a giden yolda, ilahi bir sevgi var. Dolayısıyla sonsuza giden sevgide çatışma, çarpışma olmaz. Ama menfaatle ilgili sevgilerde daima karşılıklı menfaatlerin çatışması söz konusudur ve bunun sonunda mutlaka kavga, geçimsizlik olur.

O bakımdan bizim size olan sevgimizde daima size ne faydam dokunabilir, ne verebilirim düşüncesi, arzusu ve niyeti vardır. Sizden hiçbir menfaat beklemeksizin, sadece duanızı almak için severim. Allah için olan sevgi, yani hubb-u fillah budur! Yoksa, "Ben sana şunu temin edeceğim, ama sen bana ne vereceksin?" denirse, bu iş sevgi değil, şirket olur! Şirketleşmede, sevgi esas alınmaz, inceden inceye menfaat hesabı yapılır. Onun için de, Allah’a giden yol açılmaz, mahkeme kapıları açılır. Şirketleşme, karakolda biter, Allah için olan sevgi ise Cennete kavuşturur. Çünkü Cenab-ı Hak, Allah için birbirini sevenleri, Cennette toplar, menfaatleri için sevenleri de hesaba çeker.)

Sevgi büyükten, yukarıdan gelir

Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Evliya zatları seven sonunda evliya olur. Çünkü rastgele bir insan onları sevemez. Biri, mübarek bir zata gelip, (Efendim, siz Allah’ın sevgili kulusunuz, acaba Allah beni seviyor mu?) diye sorar. Mübarek zat da, (Sen Onu seviyor musun?) diye sorar. O da, (Vallahi çok seviyorum) der. Bunun üzerine o mübarek zat, (O zaman, Allah da seni seviyor. Çünkü O seni sevmese, sen zaten Onu sevemezsin. Sevgi büyükten, yukarıdan gelir. Nitekim hoca talebesini sevmezse, talebe hocasını sevemez. Baba evladını sevmezse, evlat babayı sevemez) cevabını verir.

Dünyada en tatlı şey, Allah sevgisi ve din kardeşi sevgisidir. Hiçbir sevgi, bunların yerini tutmaz. Allah bes, baki heves. Yani Allah için olanlar tatlı ve güzeldir, geri kalan ise boş hevestir.

Bir hadis-i şerifte, (İki salih Müslüman, bir Müslümana şahitlik yapsalar, “Bu salih bir Müslümandır” deseler, Allahü teâlâ o Müslümanı ateşte yakmaz, azap yapmaz) buyuruluyor. Yine Peygamber efendimiz, (Bir Müslüman gelir de, sizden özür dilerse, siz de affetmezseniz, Kevser havuzundan su içemezsiniz) buyuruyor.

Onun için, bizi üzen, kıran böyle bir kimse varsa, özür dilerse affedelim.

Mübarek bir zata, (Efendim, sizi tanıyan veya sizinle ilk defa karşılaşan herkes sizi çok sevmeye başlıyor, bunun sırrı nedir?) diye sorduklarında şu cevabı verir:

(Gördüğüm her mümini veya her arkadaşımı, Allah’ın bir nimeti olarak görüyorum. Ben Allah’ımı seviyorum, onun için yaratılanı yaratandan ötürü seviyorum. İnsan sevgilisinin eserini nerede görürse, sevgilisinden dolayı onu da sever. Bu yüzden, karşı taraftan gelen sevginin ana kaynağı, bizim oraya karşı olan sevgimizdir. Ben çok seviyorum, sevdiğim için onlar da beni seviyorlar. İnsanların kötü taraflarını, kusurlarını araştırmak, hiç hatırıma bile gelmiyor. Hepsi Rabbimizin yüce kudretidir. Allahü teâlâ, yarattığı bütün kulları için, “Hepsi benim ıyâlim gibidir” buyuruyor. Iyal, çoluk çocuk, ev halkı demektir. Bir annenin babanın evladı ne kadar kötü olursa olsun, bir başkası tarafından onun azarlanması veya horlanması, anne babayı üzer. Mademki insanlar Allah’ın kullarıdır, Onun kudretinin eseridir, Allah’ı seven, Onun kullarını incitmez.)