Hikmet ehli zatlar buyuruyor ki:
Eshab-ı kiramdan Habbab bin Ered hazretleri anlatıyor:
Hicretten önce üç beş arkadaşla beraber Resulullah’ı aramaya çıktık. Kâbe’nin gölgesinde, yalnız başına, düşünceli bir şekilde otururken gördük. Selam verip yanına oturduk. (Yâ Resulallah, bu müşrikler, dininizden dönün diye bize çok işkence ediyorlar. Zor dayanıyoruz. Dayanma gücümüzün artması için bize dua buyurun!) dedik. Resulullah bize üç şey söyledi:
Birincisi: Sizden önceki ümmetlerden, iman eden birini, kazdıkları bir çukura beline kadar gömüp, (Dininden dön!) derler, vazgeçmem derse, onu ikiye biçip şehid ederlerdi. Siz de sabredin!
İkincisi: Allahü teâlâ çok sevdiğine, çok yüksek makam vermek ister. Bu makama ibadetle kavuşulamayacağı için, ona dert bela gelir. Bu sayede yükselir.
Üçüncüsü: Şu üç şeyi yapan mümin, yaşayan kırk evliyadan biri olur: 1- Kadere rıza, 2- Derde, belaya sabır, 3- Buğd-i fillah.
Kaderde olan mutlaka başa gelir. O hâlde, kadere, dert ve belaya sabretmeyip isyan etmek, ahmaklıktır. Çünkü sabretmese de, o şey olacaktır.
Buğd-i fillah, Allah düşmanlarını düşman bilip, onlara karşı tedbir almaktır. Düşmanın büyüğü ve küçüğü, içte ve dışta olanı var. En büyük düşmanı bilip, ona göre tedbir almalı. Dıştakiler bellidir, onlardan korunmak daha kolaydır. İç düşmandan korunmak çok zordur. Allahü teâlâ, (İçinizdeki nefsiniz, benim en büyük düşmanımdır) buyuruyor. İşte buğd-i fillah bu büyük düşmanla başlar, şeytanla devam eder. Belki kadere rıza, belaya sabır gösterilebilir, ama nefsimizi düşman bilip, ona muhalefet etmek çok zordur. Nefsin hilesi hiç bitmez. Kötü yayınlarla, kötü arkadaşlarla küfre sokmaya çalışır. Bir hadis-i şerifte, (Âhir zamanda imanı korumak, elde ateş tutmak gibi zor olur) buyuruluyor. Tutsa eli yanar, bıraksa ateş söner, yani imanı gider. İmanı var sanıp, imansız olmak daha kötüdür. Bir sözle iman gider de, haberi olmaz. Resulullah’ın bildirdiği, bu ümmete mahsus olan (Allahümme innî e’ûzü bike min en üşrike bike şey’en ve ene a’lemü ve estağfirüke li-mâ lâ a’lemü inneke ente allâmül guyûb) duasında, (Yâ Rabbi, bilerek veya bilmeyerek küfre girmişsem, tevbe ettim, beni affet) deniyor. Bu duayı sabah akşam okuyarak, imanı tazelemelidir.
